Vandaag is het een mooie stralende dag. Ik zou zeggen echt alpaca-beval-weer. Chrissie staat al dagen op springen, ze zit niet meer lekker in haar vel en is knorrig naar de anderen, dus ik sprak haar aan vanmorgen, ‘Meid het is tijd, vind je ook niet?’ Aan het einde van de ochtend gaat haar staart omhoog, voor mij een teken om in de startblokken te springen met de handdoeken en navelspray. Ik zoek een rustig plekje in de wei en ga zitten wachten. En och wat had Chrissie het zwaar, ze ging liggen, weer staan, weer liggen en gromde alle anderen bij haar uit de buurt. Ik begon te voelen dat er iets niet goed was. Het duurde veel te lang en ze had pijn….

Drie uur later zag ik een pootje, één pootje en dat is niet goed. Al gauw kwam het kopje en het kleintje ademde gelukkig, maar het lag verkeerd.

Uiteindelijk hebben we haar voorzichtig benaderd en kon ik het pootje en kopje vastpakken. Het andere pootje lag nog diep, maar ik kon erbij en zo hebben we het criaatje er af kunnen halen.

Wat is ze mooi…. ze heet Puk. Chrissie ontpopte zich gelijk als moeder, ooh wat gun ik dit haar. Chrissie moet altijd een beetje het onderspit delven bij de anderen. Ze heeft daarin een goede weg gevonden en kan heel goed voor zichzelf zorgen, maar dat juist zij nu zo’n mooie cria mag krijgen…. wij zijn blij 😊🥚


P.S. de echte Puk kan heel goed paarden schilderen, ik hoop dat ze nu overgaat op het schilderen van alpaca’s 🦙❤
3 Comments